چت روم

مثل پرستوی سراسیمه ی عشق پشت دیوار دلم از همه محبوب تری

من اگر دفتر نفرین شده ی اندوهم اگر از نسل گلی هرزه به روی کوهم اگر از کل جهان وارث یک احساسم تو همان آدمک چوبی پیمان شکنی که فقط لایق آتش زدنی

زندگی آنقدر ابدی نیست که هر روز بتوان مهربانی را به فردا انداخت

کیست کز گردش چشم تو به جایی نرسید ای شوخ مرا هم به نگاهی دریاب

گویند که مردمان غم دیوانه می خورند دیوانه هم شدیم و غم ما کسی نخورد

تا تو نگاه می کنی کار من آه کردن است ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

نیاز عاشقان معشوق را بر ناز می دارد تو سر تا پا وفا بودی تو را من بی وفا کردم

بهر قتل من مسکین زچه تیغ آخته ای که به یک چشم زدن کار مرا ساخته ای

در سایه ی مهربانی تو برپا شده این جوانی من باشد به فدای یک نگاهت عمر من و زندگانی من

تو شبهای دل واپسی فکر نکنی که بی کسی حتی تو اوج غربتم واسه خودم همه کسی

ز مهر دوستان در سینه ام داغیست اگرچه فاصله بسیار محبت همچنان باقیست

تو مرا فریاد کن ای هم نفس این منم آواره ی فریاد تو این فضا با بوی تو آغشته است آسمانم پر شده از یاد تو

خوش تر از قالی کرمان غزلی ساخته ام نخ به نخ زیر قدمهای تو انداخته ام من همان قالی پا خورده ی خاک آلودم که رخم زیر قدمهای تو انداخته ام

عشق زیباترین آهنگ هستی است که بی آن زندگی معنایی ندارد

من روزگار را با غم یار طی کنم تا در دل این غم است غم روزگار چیست

کسانی که همیشه در سایه زندگی می کنند برای دیگران سایه ای ندارند

پروانه نمی میرد چون گل به بغل دارد این سینه نمی میرد چون یاد تو را دارد

در زدم او گفت جانم کیستی گفتمش تو عاشق من نیستی گفت نه اما ببینم تا به کی پشت این در منتظر می ایستی

این مپندار که نقش تو رود از نظرم خاطرت جمع که در خواب پریشان منی

یادت ای دوست بخیر بهترینم خوبی خبری نیست ز تو دل من می خواهد که بدانی بی تو دل من اندازه ی دنیا تنگ است

خواهم که در این غمکده آرام بمیرم گمنام سفر کرده و گمنام بمیرم  خواهم ز خدایم که به دلخواه بمیرم یعنی که تو را بینم و آنگاه بمیرم

بستن زلف رها سنگدلی می خواهد دل شکستن به خدا سنگدلی می خواهد چون دلت حال مرا دید نپرسید چرا  سنگ ماندن به خدا سنگدلی می خواهد

در غروب تلخ فردا در سرود سر پاییز در تمام این خاطره ها وجودم سرشار از حس توست

در بساط می پرستان حیله و نیرنگ نیست سینه را پر کردن از جام حقیقت ننگ نیست پیکر این خانه را چیزی نسازد جز صفا عاقبت از آدمی چیزی نماند جز وفا

آنقدر با آتش دل ساختم تا سوختم بی تو ای آرام جان یا ساختم یا سوختم

چشم به راه توام ، قفل شبم باز کن ماه شبم شو دمی نغمه ی نو ساز کن بوسه ی باران تو باش من عطش بی حساب فاصله بردار باز عاشقی آغاز کن
 

هیچ صبحانه ای طعم لبخند نخواهد داد از فردا حالا که ساز می روم می روم میزنی خورشید بی عسل نگاهت هر صبح از طلوعش پشیمان خواهد شد

طعنه بر طوفان مزن ایراد بر دریا مگیر عاشق ساحل شدن موج را دیوانه کرد

میگم شبا ستاره ها تا میتونن دعات کنن نورشونو بدرقه ی پاکی خنده هات کنن

آمدی از اشتباه اینجا به راه دیگری باز شادم کن شبی با اشتباه دیگری

عاشق شدم و محرم این کار ندارم فریاد که غم دارم و غمخوار ندارم بسیار شدم عاشق از این پیش آن صبر که هر بار بود این بار ندارم

آنکه هر روز هوس سوختن ما می کرد کاش امروز بود و تماشا می کرد

می نویسم خاطرات از روی درد تا بدانی دوریت با من چه کرد

بگذار سرنوشت هر راهی را که می خواهد برود راه ما جداست ابرها هم هرچه می خواهند ببارند چتر ما خداست

تو یعنی یک کبوتر را ز تنهایی رها کردن خدای آسمان ها را به آرامی صدا کردن

دیدن دوباره ی تو واسه من آغازه اوج شادی پرنده لحظه ی پروازه

دیدن تو عشق منه نگاه تو عمر منه لبخند تو گنج منه ندیدنت رنج منه

مرا آن دل که بر دریا زنم نیست ز پا این بند خونین برکنم نیست امید آن که جان خسته ام را به آن نادیده ساحل افکنم نیست

پیامی میزنم اینک برایت به جبران پیام های زیادت از آن بابت پیامی می فرستم بدانی بنده هم هستم بیادت

ما چون دو دریچه روبروی هم آگاه ز هر بگو مگوی هم هر روز سلام و پرسش و خنده هر روز قراره روز آینده اکنون دل من شکسته و خسته ست زیرا یکی از دریچه ها بسته ست

عشق رازی ست که خورشید به بارانش گفت نیز رمزی ست که شقایق به گلستانش گفت ای که ایمان به کسی داری و چیزی بی شک عشق بود آنچه دلت با همه ایمانش گفت

گفتی مرا از خویش می ترسانی ای یار وقتی به دریا ها مرا می خوانی ای یار ترسان من  گفتم که بگذار این چه و چون چندم از این تردید می ترسانی ای یار

امشب ای ماه به درد دل من تسکینی آخر ای ماه تو هم درد من مسکینی تو هم ای بادیه پیمای محبت چون من سر راحت ننهادی به سر بالینی

لحظه های خسته ام را بی نگاهت رنگ نیست در فضای سینه ام جز یاد تو آهنگ نیست

زندگی چون خورشید می کند از پس نیزار طلوع گل سرخی رویید در من اینک خندید غنچه ای از امید ای خوشا ابر شدن باریدن ای خوشا رود شدن جوشیدن کلبه ای باید ساخت در میان دل دوست زندگی شیرین است زندگی شیرین است

توان گفتن آن راز جاودانی نیست تصوری هم از آن باغ ارغوانی نیست پر از هراس و امیدم که هیچ حادثه ای شبیه آمدن عشق ناگهانی نیست

گفته بودی درد دل کن گاه با هم صحبتی کو مهربان راز داری کو دل پر طاقتی شمع وقتی داستانم را شنید آتش گرفت شرح حالم را اگر نشنیده باشی راحتی

خواهی که جهان در کف اقبال تو باشد خواهان کسی باش که خواهان تو باشد

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است گاهی تو را کنار خود احساس می کنم اما چقدر دل خوشی خواب ها کم است

تنها صدای قلب تو حرمت خون منه کاشکی بدونی خواستنت به قیمت جون منه