چت روم

در تنور عاشقی سرد مکن در مقام عشق نامردی مکن حرف مردی می زنی مردانه باش در سرای عاشقی افسانه باش

ز همه چیز گذشتن و به همه چیز رسیدن مهم نیست مهم از چه گذشتن و به چه رسیدن است

اندیشیدن به پایان هر چیز شیرینی حضورش را تلخ می کند بگذار پایان تو را غافلگیر کند درست مانند آغاز
 

طوفان با همه ی شدت خود به ساحل و آرامش منتهی می شود و حتی در بحبوحه ی شدت خود در جستجوی آرامش است من نیز همه ی عصیانم به عشق تو ختم می شود و یگانه فریاد درونم این است که تو را تنها تو را
 
 

تو میگی بدون من دنیا برات زندون تنگه من میگم بگو عزیزم تو دروغات هم قشنگه 
 
 

میخوام روی حرفم هنوز ایستاده باشم بذا دوستت دارم رو هزار بار گفته باشم بخوای تا قیامت می گم دوستت دارم رو بهونه ای نمی خوام به دستت داده باشم ما که گفتیم هزار بار تو یک بار هم نگفتی ولی نزدیکه اون روز که به دامم بیفتی

مرا صد باز اگر از خود برانی دوستت دارم به زندان جفایت گر کشانی دوستت دارم به پیش خلق گر نتوان حدیث عاشقی گفتن درون سینه ی تنگم نهانی دوستت دارم 
 
 

همرنگ تمام آرزوهای منی غارتگر قلب و دین و دنیای منی

نارفیقان را ببین خنجر به دست دی کمین بنشسته با نام رفاقت

تحملی که داده بودی داره تموم میشه مگه نگفتی همه جا مال منی تا همیشه دلم داره شور میزنه این دل رو بی خبر نذار تورو خدا با خوبی هات روی هیچ دلی اثر نذار

شکسپیر میگه وقتی کسی رو دوست داری هر چند وقت یک بار بهش یادآوری کن تا فراموش نکنه قلبی براش می تپه این یک یادآوریست

ای عزیزم اگر مرگ در فاصله ی یک قدمی من بود از چه با من سخن می گفتی

گاهی گمان نمیکنی ولی میشود گاهی نمیشود نمیشود که نمیشود گاهی هزار دوره دعا بی اجابتست گاهی نگفته قرعه به نام تو می شود گاهی گدای گدای گدایی و بخت نیست گاهی تمام شهر گدای تو می شود

در فلسفه وفا چنین آمده است دل وقف شکستن است بیهوده نرنج

به همین تنگ غروب به همین وقت عزیز واگذارت به خدا همه چی رو دور بریز
 
 

پشت این شبای زخمی یه نفر نیست که بمونه سهم تو کنج قفس نیست قسمت تو آسمونه

تو به کی مکدوم ستاره بخشیدی آرزوهامو که حالا حسرت دستات می سوزونه خنده هامو

عاشق واقعی کسی است که معشوق خود را آزاد می گذارد تا خودش باشد در عشق اجباری نیست عشق یعنی امکان انتخاب به معشوق دادن برای آنکه کسی یا چیزی را به دست آوری رهایش کن

این بختم چه بختیه امروز روز بدبختیه عشقم ز پیشم رفته امروز چه روز سختیه

بر چهره ی گل نسیم دیروز خوشست بر من خاطره ی زیبای دیروز خوشست

برایم زندان ساختی با این بی وفایی خسته ام از این زندان از این تنهایی حسرت به دل ماندم که روزی بیاید که دهد مرا از این زندان رهایی

اقتدار دل شکسته به اندوهی است که سروده نمی شود

زندگی مثل مردابه شاید زیبا نباشه اما میشه توش نیلوفری مثل تو رو پیدا کرد

ای گل نازم که تو را دارم دوست به آن سپردمت که همه ی هستی از آن اوست

اگر خاطر کسی رو نتونستی از خاطرت پاک کنی بدون که همیشه تو خاطرشی

باور کن ضربان قلبم را روی خنده های تو تنظیم کرده ام پس بخند تا همیشه زنده بمونم

ناز تو را میکشم به دیده ی منت سر به راهت مینهم به عجز و تمنا از تو به یک حرف ناروا نکشم دست وز سر راه تو دلبربا نکشم پا

دنیا شبیه توست مثل دلبری هات چیزی شبیه رنگ رنگ روسری هات چیزی شبیه دل به لبخند تو دادن مثل گل تردید در ناباوری هات

کاش مردم همه میدانستند که اگر عشق نباشد دل نیست یک دل سر جدا از تب عشق به خود عشق قسم جز گل نیست

روی خرابترین خرابه های تخت جمشید مینویسم خرابتم رفیق

در کنج دلم جز تو کسی خانه ندارد دیوانه شود شمعی که پروانه ندارد

اگه یه روز خواستی قلبم رو بشکنی باید مواظب باشم تکه های قلبم دستت رو نبره

اگر بودی دلم رسوا نمی شد دوباره چشم من دریا نمی شد اگر بودی نگاه بی پناهم ، میان مردمان تنها نمی شد

از شمع سه چیز آموختم ایستاده بمیرم بی صدا بمیرم به پای دوست بمیرم

جان اسیر دل دل اسیر دوست دوست چه می داند دل اسیر اوست

محبت نه حساب است که فراموش شود نه چراغ است که خاموش شود بیادتم 
 
 

برای آمدنت انتظار کافی نیست دعا و اشک و دل بی قرار کافی نیست خودت دعا بکن ای نازنین که برگردی دعای این همه شب زنده دار کافی نیست

مهم نیست که من اول اومدم یا تو مهم اینه که تو تا آخرش موندی

ای عزیزترینم تا عمق وجودم دوست دارمت اگر مردم نبودم در کنارت به خدا می سپارمت

هرگز ندیدم بر لبی لبخند زیبای تو را تو گل ناز منی از دور می بوسم تو را

زندگی چیدن سیبی است که باید چید و رفت زندگی تکرار پاییز است باید دید و رفت

از فراق تو مرا هر نفسی صد آه است از تو غافل نیستم ای دوست خدا آگاه است

در سرای گل فروشان گرچه گل بسیار است چون تو گل پیدا نمودن مشکل و دشوار است

زندگی پرتو عصر است که در بزم وجود به نسیم مژه بر هم زدنی خاموش است

در اوج دل نشاندمت در رهگذر زمانه گر خزان شود تویی بهار زندگی

باران را به خاطر رطوبتش ، گل را به خاطر لطافتش و تو را به خاطر محبتت دوست می دارم

نیمه شبی من خواهم رفت از دنیایی که مال من نیست از زمینی که بیهوده مرا بدان بسته اند

همین حسی که دارم حتی وقتی از تو دورم تلخ و بیمارم چقدر خوبه همین قدر که می دونم خوب خوبی خواب خوابی من که بیدارم چقدر خوبه

برای تنی که خسته ست تو همیشه جون پناهی من می خوام با تو بمونم تو رفیق نیمه راهی

مهر دل ما مدام تقدیم شما عمری که شود به کام تقدیم شما پیدا نشد آن هدیه که در شان شماست یک باغ گل عشق تقدیم شما