چت روم

یادت نره که یاد تو همیشه همراه منه یادت نره که خواستنت مثل نفس کشیدنه یادت نره که آینه از طپش تو روشنه یادت نره نبودنت جونمو آتیش میزنه

چشات دیگه از من خسته و سیره اما هنوز چشمای من اسیره فقط بدون که این دل شکسته منتظره بگی واست بمیره

سالها در کوچه ی دل یاد تو بود یاد آن کوچه و آن رهگذر خسته بخیر
 
 

بی تو پیمودن شب ها شدنی نیست شبهای پر از درد که فردا شدنی نیست گفتم که برایت بفرستم دل خود را  افسوس که چون نامه دلم تا شدنی نیست

تا زنده ای دنیا عزیز است تا زنده ای دنیای من باش در ظلمت سرد زمانه خورشید بی همتای من باش

خزان که قسمت ما شد بهار مال شما دلم به یاد تو افتاد سلام حال شما

طوطیم اندر قفس اما دلم پیش تو است گر قفس را بشکنند پرواز من سوی تو است آب و هوای چشمات چیزی مثل کویره هرکس اسیرش بشه بدون شک میمیره .
 
 

تو بشو یاس قشنگ لحظه های بی قرارم من میشم زلال بارون تا کنارت تو ببارم

یک لحظه دلم خواست صدایت بکنم گردش به حریم با صفایت بکنم آشوب دلم به من چنین فرمان داد در سجده بیفتم و دعایت کنم

من و تو از تبار بی کسانیم در این غوغا چه کس را کس بدانیم کسی نشنیده فریاد کمک را کمک کن تا برای هم بمانیم

باغبان از گلها مواظبت میکند چون میداند عمر گل کوتاه است اما به درخت خدمت میکند چون میداند روزی درخت پناهگاه او خواهد شد

تو مرجانی تو در جانی تو مروارید غلطانی اگر قلبم صدف باشد میان آن تو پنهانی

شبی پر کن از بوسه ها ساغرم به نرمی بیا همچو جان در برم تنم را بسوزان در آغوش خوش که فردا نیابند خاکسترم

چو ماه از کام ظلمت ها دمیدی جهانی عشق در من آفریدی دریغا با غروب نابهنگام مرا در دام ظلمت ها کشیدی
 
 

در جستجوی تو چشمانم از نفس افتاد در کجای جغرافیای دلت ایستاده ام که خانه ام ابری است همیشه دلتنگ توام

دلت آبی تر از دریا عزیزم به کامت گردش دنیا عزیزم الهی دائما چون گل بخندی بهارانت خوش و زیبا عزیزم

تنها این کوه است که اگر به او بگویی دوستت دارم او نیز بلند فریاد میزند : دوستت دارم دارم دارم

به خیال کدامین آرزو صفای با تو بودن را از ما گرفتی ای بی وفا

دلم در شهر غربت بی قرار است به دنبال تو در شب رهسپار است ولی از هرکه میگیرم سراغت جوابم انتظار و انتظار است

در ره عشق که از سیل بلا نیست گذار کرده ام خاطر خود را به تمنای تو خوش

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق که نامی خوش تر از اینت ندانم وگر هر لحظه رنگی تازه گیری به غیر از زهر شیرینت نخواهم

این رو من نباید بگم ولی تو یه عیب خیلی بزرگ داری اونم اینه که نمیشه دوستت نداشت

یک رنگ و بوی تازه از عشق بگیر پر سوزترین گدازه از عشق بگیر در هر نفسی که می تپی ای دل یادت نرود اجازه از عشق بگیر 
 
 

کسی که در آغوش غم بزرگ شده تنهایی بهترین همدم اوست

از آشیانه ی چشمان کبوتران امید به شوق باغ تنت پر گشاده در راهند ز دره های هوس تا فراز قله ی عشق پریده اند و از تو آب و دانه میخواهند

در اوج بی قراری پرواز با تو زیباست در انتهای هر راه آغاز با تو زیباست
 

اگر پروانه بودم می پریدم همین حالا حضورت می رسیدم ولی پروانه نیستم پر ندارم دلم تنگ است ولی چاره ندارم
 

خواب سبز رازقی باش عاشق همیشگی باش خسته ام از تلخی شب تو طلوع زندگی باش
 
 

خوب است و قشنگ اینکه دلگیر شویم در دام دل شکسته زنجیر شویم ای عشق همیشه از خدا میخواهم که کنار من باشی به پای هم پیر شویم

نازنینا امروز صدایت با صدایم ساز نیست یا که من بسیار مستم یا که سازت ساز نیست نازنینا امروز مخالف مینوازد تار تو یا که من مست و خرابم یا که تارت تار نیست

به میهمانی تو آمدم در خلوت ترین شب دنیا آنگاه که برایم آمیزه ای از مهر و محبت بودی آمدم تا با تو بمانم تا آخر دنیا تا زمانی که شعرها هستند و من وجود دارم

من از چشمان خود آموختم رسم محبت را که هر عضوی به درد آید به جایش دیده میگرید

از بس که نفس به یاد عشق تو زدم یاد تو به جای نفسم می آید

مثل باران چشمهایت دیدنی است شهر خاموش نگاهت دیدنی است زندگانی معنی لبخند توست خنده هایت بی نهایت دیدنی است

بعضیا میگن دنیا ارزش نداره مگه میشه دنیایی که تو رو داره بی ارزش باشه

گر طبیبانه بیایی بر سر بالینم  به دو عالم ندهم لذت بیماری را

خواهم که سری باشم تو تاج سرم باشی تا خاک رهی باشم تو رهگذرم باشی

تویی شیرین و من فرهاد در کوی وفا آخر بر آرد تیشه ی جورت دمار از جان شیرینم

بی تو ای شوق غزل آلوده ی شب های من لحظه ای حتی دلم با من هم آوایی نداشت آنقدر خوبی که در چشمان تو گم می شومبی تو ای شوق غزل آلوده ی شب های من / لحظه ای حتی دلم با من هم آوایی نداشت / آنقدر خوبی که در چشمان تو گم می شوم / کاش چشمان تو هم اینقدر زیبایی نداشت  کاش چشمان تو هم اینقدر زیبایی نداشت

همه ذرات جهان پیوسته با دوست همه اندیشه ام اندیشه ی اوست نمیبینم به غیر از دوست اینجا خدایا این منم یا اوست اینجا

به خاطر خاطره هایت خاطرت در خاطرم خاطره انگیزترین خاطره هاست

ایمان داشته باش که کمترین مهربانی از ضعیف ترین حافظه ها پاک نمی شود پس چگونه فراموش خواهی شد تو که پیشه ات مهربانی است

عکسی از صورت ماهت توی قاب آسمونه که نمیذاره دل من غافل از یاد تو بمونه
 
 

کاش یادت نرود روی این نقطه ی پر رنگ بزرگ بین ناباوری آدم ها یک نفر میخواهد که به یادت باشد نکند کنج هیاهو بروم از یادت

مثل پرستوی سراسیمه ی عشق پشت دیوار دلم از همه محبوب تری

من اگر دفتر نفرین شده ی اندوهم اگر از نسل گلی هرزه به روی کوهم اگر از کل جهان وارث یک احساسم تو همان آدمک چوبی پیمان شکنی که فقط لایق آتش زدنی

زندگی آنقدر ابدی نیست که هر روز بتوان مهربانی را به فردا انداخت

کیست کز گردش چشم تو به جایی نرسید ای شوخ مرا هم به نگاهی دریاب
 
 

گویند که مردمان غم دیوانه می خورند دیوانه هم شدیم و غم ما کسی نخورد