چت روم

نازنینا امروز صدایت با صدایم ساز نیست یا که من بسیار مستم یا که سازت ساز نیست نازنینا امروز مخالف مینوازد تار تو یا که من مست و خرابم یا که تارت تار نیست

به میهمانی تو آمدم در خلوت ترین شب دنیا آنگاه که برایم آمیزه ای از مهر و محبت بودی آمدم تا با تو بمانم تا آخر دنیا تا زمانی که شعرها هستند و من وجود دارم

من از چشمان خود آموختم رسم محبت را که هر عضوی به درد آید به جایش دیده میگرید

از بس که نفس به یاد عشق تو زدم یاد تو به جای نفسم می آید

مثل باران چشمهایت دیدنی است شهر خاموش نگاهت دیدنی است زندگانی معنی لبخند توست خنده هایت بی نهایت دیدنی است

بعضیا میگن دنیا ارزش نداره مگه میشه دنیایی که تو رو داره بی ارزش باشه

گر طبیبانه بیایی بر سر بالینم  به دو عالم ندهم لذت بیماری را

خواهم که سری باشم تو تاج سرم باشی تا خاک رهی باشم تو رهگذرم باشی

تویی شیرین و من فرهاد در کوی وفا آخر بر آرد تیشه ی جورت دمار از جان شیرینم

بی تو ای شوق غزل آلوده ی شب های من لحظه ای حتی دلم با من هم آوایی نداشت آنقدر خوبی که در چشمان تو گم می شومبی تو ای شوق غزل آلوده ی شب های من / لحظه ای حتی دلم با من هم آوایی نداشت / آنقدر خوبی که در چشمان تو گم می شوم / کاش چشمان تو هم اینقدر زیبایی نداشت  کاش چشمان تو هم اینقدر زیبایی نداشت

همه ذرات جهان پیوسته با دوست همه اندیشه ام اندیشه ی اوست نمیبینم به غیر از دوست اینجا خدایا این منم یا اوست اینجا

به خاطر خاطره هایت خاطرت در خاطرم خاطره انگیزترین خاطره هاست

ایمان داشته باش که کمترین مهربانی از ضعیف ترین حافظه ها پاک نمی شود پس چگونه فراموش خواهی شد تو که پیشه ات مهربانی است

عکسی از صورت ماهت توی قاب آسمونه که نمیذاره دل من غافل از یاد تو بمونه
 
 

کاش یادت نرود روی این نقطه ی پر رنگ بزرگ بین ناباوری آدم ها یک نفر میخواهد که به یادت باشد نکند کنج هیاهو بروم از یادت

مثل پرستوی سراسیمه ی عشق پشت دیوار دلم از همه محبوب تری

من اگر دفتر نفرین شده ی اندوهم اگر از نسل گلی هرزه به روی کوهم اگر از کل جهان وارث یک احساسم تو همان آدمک چوبی پیمان شکنی که فقط لایق آتش زدنی

زندگی آنقدر ابدی نیست که هر روز بتوان مهربانی را به فردا انداخت

کیست کز گردش چشم تو به جایی نرسید ای شوخ مرا هم به نگاهی دریاب
 
 

گویند که مردمان غم دیوانه می خورند دیوانه هم شدیم و غم ما کسی نخورد
 
 

تا تو نگاه می کنی کار من آه کردن است ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

نیاز عاشقان معشوق را بر ناز می دارد تو سر تا پا وفا بودی تو را من بی وفا کردم

بهر قتل من مسکین ز چه تیغ آخته ای که به یک چشم زدن کار مرا ساخته ای

در سایه ی مهربانی تو برپا شده این جوانی من باشد به فدای یک نگاهت عمر من و زندگانی من

تو شبهای دل واپسی فکر نکنی که بی کسی حتی تو اوج غربتم واسه خودم همه کسی

ز مهر دوستان در سینه ام داغیست اگرچه فاصله بسیار محبت همچنان باقیست 
 
 

دلم می سوزد از باغی که می خشکد ز بی آبی نه دیداری نه دلداری نه دستی بر سر یاری مرا آشفته می سازد چنین آشفته بازاری

تو مرا فریاد کن ای هم نفس این منم آواره ی فریاد تو این فضا با بوی تو آغشته است آسمانم پر شده از یاد تو
 

خوش تر از قالی کرمان غزلی ساخته ام نخ به نخ زیر قدمهای تو انداخته ام من همان قالی پا خورده ی خاک آلودم  که رخم زیر قدمهای تو انداخته ام
 
 

عشق زیباترین آهنگ هستی است که بی آن زندگی معنایی ندارد

من روزگار را با غم یار طی کنم تا در دل این غم است غم روزگار چیست

کسانی که همیشه در سایه زندگی می کنند برای دیگران سایه ای ندارند

پروانه نمی میرد چون گل به بغل دارد این سینه نمی میرد چون یاد تو را دارد
 
 

در زدم او گفت جانم کیستی گفتمش تو عاشق من نیستی  گفت نه اما ببینم تا به کی پشت این در منتظر می ایستی

در دل و جان خانه کردی عاقبت هر دو را دیوانه کردی عاقبت ای ز عشقت عالمی ویران شده ترک این ویرانه کردی عاقبت 
 
 

این مپندار که نقش تو رود از نظرم خاطرت جمع که در خواب پریشان منی
 
 

یادت ای دوست بخیر بهترینم خوبی خبری نیست ز تو دل من می خواهد که بدانی بی تو دل من اندازه ی دنیا تنگ است

خواهم که در این غمکده آرام بمیرم گمنام سفر کرده و گمنام بمیرم خواهم ز خدایم که به دلخواه بمیرم یعنی که تو را بینم و آنگاه بمیرم

بستن زلف رها سنگدلی می خواهد دل شکستن به خدا سنگدلی می خواهد  چون دلت حال مرا دید نپرسید چرا  سنگ ماندن به خدا سنگدلی می خواهد

در غروب تلخ فردا در سرود سر پاییز در تمام این خاطره ها وجودم سرشار از حس توست

در بساط می پرستان حیله و نیرنگ نیست سینه را پر کردن از جام حقیقت ننگ نیست پیکر این خانه را چیزی نسازد جز صفا عاقبت از آدمی چیزی نماند جز وفا

قلب من اندازه ی مشت منه مشتمو برای تو وا می کنم چشم من اندازه ی پنجره هاست تو رو بی پرده تماشا می کنم

آنقدر با آتش دل ساختم تا سوختم  بی تو ای آرام جان یا ساختم یا سوختم

چشم به راه توام قفل شبم باز کن  ماه شبم شو دمی نغمه ی نو ساز کن بوسه ی باران تو باش من عطش بی حساب  فاصله بردار  باز عاشقی آغاز کن

از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش زده ام فالی فریاد رسی می آید

سلام گل قشنگم آسمون یه رنگم  کاش بدونی عزیزم چقدر برات دلتنگم 
 
 

یادت هست گفتم دوستت دارم و تو گفتی کوچکی برای دوست داشتن رفتم و بزرگ شدم حالا اما دیگر یادم رفته است دوست داشتن
 

دیروز خواب دیدم با یك دسته گل اومده بودی به دیدنمبا یك نگاه مهربون همون نگاهی كه سالها آرزو شو داشتم و از من دریغ می كردی گریه كردی و گفتی دلت برام تنگ شده، ولی من فقط نگات كردم وقتی رفتی سنگ قبرم از اشكت خیس شده بود

حکایت جالبی است که فراموش شدگان فراموش کنندگان را هرگز فراموش نمی کنند
 

جالب است در زندگی  تنها كسانی ما را میرنجانند كه همیشه كوشیده ایم از ما نرنجند