چت روم

این منم پنهانترین افسانه ی شبهای تو آنکه در مهتاب باران شوق پیدایی نداشت خواستم تا حرف خود را با غزل معنا کنم زیر باران نگاهت شعر معنایی نداشت

به شقایق سوگند که تو بر خواهی گشت من به این معجزه ایمان دارم منتظر باید بود تا زمستان برود غنچه ها گل بکنند

درویش کوچه های تنهاییم کاسه ی گدایی مرا سکه ی نگاه تو کافیست

الهی روزگارت آفتابی الهی شامگاهت ماهتابی الهی در همه دوران عمرت به قلب هرکه خواهی راه یابی

سالها پرسیدم از خود کیستم  آتشم شورم شرارم چیستم دیدمش امروز و دانستم اکنون او به جز من من به جز او نیستم

اتل متل صفاتو دلم کرده هواتو الهی زود ببینم صورت مثل ماهتو

ای عشق مرا به شط خون خواهی برد چون قیس به وادی جنون خواهی برد فرهاد صفت در آرزویی شیرین دنبال خودت به بیستون خواهی برد

مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد نقش هر نغمه که زد راه به جایی دارد عالم از ناله ی عشاق مبادا خالی که خوش آهنگ و فرح بخش هوایی دارد

اوج نیاز قلب من در به در نگاهته آرامش درون من دیدن روی ماهته

اینقدر خیالهای بیهوده نباف ماییم و دو خط رباعی و یک دل صاف در آیینه ی دلم به جز عکس تو نیست شک داری اگر بیا دلم را بشکاف

از بس که درون سینه تنها مانده درمانده ام از دست دل وامانده در داخل سینه درد شیرینی هست آیا دل من پیش شما جا مانده

میان چشم تو ییلاق کردم در عشق تو خودم را چاق کردم از این پس بی تو مفهومی ندارم دلم را بر دلت سنجاق کردم

با یاد چشمهای تو خوب است خواب من از ابرها کناره بگیر آفتاب من چشم تو را کجای جهان جستجو کنم پایان بده به تب و تاب بی حساب من

اگه عشقم حقیره اگه جسمم کویره اگه همیشه تنهام اگه خالیه دستام برای تو عاشق ترین عاشق دنیام
 
 

دلم اعدام عشق است به دار قلب خاموشت بدان تا لحظه ی مردن نخواهم کرد فراموشت

ای که یادت بهترین مفهوم بیداریست عطر یادت تا ابد در خاطرم جاریست

نقاش نیستم اما تمام لحظه های بی تو بودن را درد میکشم

هر از گاهی توقف فرصت خوبی است برای دیدن مسیر طی شده و نگریستن به راه پیش رو گاهی برای رسیدن باید ایستاد

با یک پلک زدن غافل از آن ماه نباشیم شاید که نگاهی کند آگاه نباشیم

می دونی بهترین واحد پول دنیا چیه تومن چون هم تو توش هستی هم من

کسی باش که عمری با تو بودن یک لحظه و لحظه ای بی تو بودن یک عمر باشد

تحفه یافت نکردم که فدای تو کنم یک سبد عاطفه دارم همه ارزانی تو

مست عشقم مست شوقم مست دوست مست معشوقی که دنیا دست اوست 
 
 

نازنینم برای رسیدن به تو لحظه ها را سفر کردم اما تو به اندازه ی فاصله ها از من دوری

کسی هرگز نمی داند چه سازی می زند فردا چه می دانی تو از دیروز چه می دانم من از فردا همین یک لحظه را دریاب که فردا می شوی تنها

تو پشیمون شدی من دیگه صندوقچه ی دردم سخته اما باورش کن من دیگه بر نمی گردم

کاش دوست داشتن فرستادنی بود تا از راه دور تقدیمت می کردم

اتاقو پر کرده صدای هق  هقم الان پشیمونم که یه عاشقم هر کی دلش شکسته می دونه چقدر سخت می گذره این دقایقم

عاشقتم تو این دو روز خوب و بد با من بمون باهات بمونم تا ابد

یا تنهام نذار یا اشک چشمامو پاک نکن من مهم نیستم برو پشت سرتو نگاه نکن

گناه من نیست که بعد از تو او آمد تقصیر قوانین دستوری است

هر روز پسرکی فقیر برای سیر کردن قلبش سر کوچه ای به گدایی نگاهی می نشست و دختری نجیب برای رفع هفتاد بلا صدقه ای می انداخت در کاسه ی چشمانش

بی تو بودن زنده موندن چه سود چرا الکی گفتی میام خیلی زود

سرنوشت هرچی دلش خواست نوشت نوشت که بی تو جهنم با تو بهشت نوشت که تو از پیشم بری مهربونم تنها بمونم تو این دو روز بد و زشت

تا تو هستی با من من شادمانم بذار داد بزنم دوست دارم مهربانم

قرارمون این نبود قرار بود برای برقراری یکدیگر بکوشیم نه برای بی قراری حالا که از من دوری بدجوری بی قرارتم

واسه تسکین دلم میگم میاد ای دل شکسته غصه نخور زیاد زیاد

قارقار خبردار دلم شده بی قرار دلمو نبر اینجوری دوستت دارم بدجوری

غمگین تر از پاییز زمستونه که بهار ندیده اما غمگین تر از او منم که تو را ندیدم

کاش میشد بر جدایی خشم کرد شاخه های نسترن را با تواضع پخش کرد کاش میشد خانه ای از مهر ساخت  مهربانی را در آن سرمشق کرد

دلگیرم از تمام الفبای بی کسی به خصوص این پنج حرف ف ا ص ل ه

زندگی زیباست چون تصویر ماست در مسیرش هرچه نازیباییست از تقصیر ماست

صفایی بود دیشب با خیالت خلوت من را ولی من باز پنهانی تو را هم آرزو کردم

اگر یاد گلی کردی نگاهی بر رخ خود کن اگر یاد خزان کردی نگاهی جانب ما کن

به من گفتی پر از آینده باشم تو رفتی همچنان در خنده باشم تو دریای منی ، من ماهی تو جدا از تو نباید زنده باشم

کنار آشیانه تو آشیانه می کنم فضای آشیانه را پر از ترانه می کنم کسی سوال می کند به خاطر چه زنده ام و من برای زندگی تو را بهانه می کنم

آرزو دارم دلت از غصه ها خالی شود سهم تو از زندگی یک عمر خوشحالی شود

می خواهم مشق عشق را با مداد احساس تو بر روی گلبرگهای ترک خورده دقایقم آرام و آهسته حک کنم

دیدی که خون ناحق پروانه شمع را چندان امان نداد که شب را سحر کند

شکست در عشق فاجعه نیست فاجعه آن است که بدانی چرا در عشق شکست خوردی