چت روم

گناه من نیست که بعد از تو او آمد تقصیر قوانین دستوری است

هر روز پسرکی فقیر برای سیر کردن قلبش سر کوچه ای به گدایی نگاهی می نشست و دختری نجیب برای رفع هفتاد بلا صدقه ای می انداخت در کاسه ی چشمانش

بی تو بودن زنده موندن چه سود چرا الکی گفتی میام خیلی زود

سرنوشت هرچی دلش خواست نوشت نوشت که بی تو جهنم با تو بهشت نوشت که تو از پیشم بری مهربونم تنها بمونم تو این دو روز بد و زشت

تا تو هستی با من من شادمانم بذار داد بزنم دوست دارم مهربانم

قرارمون این نبود قرار بود برای برقراری یکدیگر بکوشیم نه برای بی قراری حالا که از من دوری بدجوری بی قرارتم

واسه تسکین دلم میگم میاد ای دل شکسته غصه نخور زیاد زیاد

قارقار خبردار دلم شده بی قرار دلمو نبر اینجوری دوستت دارم بدجوری

غمگین تر از پاییز زمستونه که بهار ندیده اما غمگین تر از او منم که تو را ندیدم

کاش میشد بر جدایی خشم کرد شاخه های نسترن را با تواضع پخش کرد کاش میشد خانه ای از مهر ساخت  مهربانی را در آن سرمشق کرد

دلگیرم از تمام الفبای بی کسی به خصوص این پنج حرف ف ا ص ل ه

زندگی زیباست چون تصویر ماست در مسیرش هرچه نازیباییست از تقصیر ماست

صفایی بود دیشب با خیالت خلوت من را ولی من باز پنهانی تو را هم آرزو کردم

اگر یاد گلی کردی نگاهی بر رخ خود کن اگر یاد خزان کردی نگاهی جانب ما کن

به من گفتی پر از آینده باشم تو رفتی همچنان در خنده باشم تو دریای منی ، من ماهی تو جدا از تو نباید زنده باشم

کنار آشیانه تو آشیانه می کنم فضای آشیانه را پر از ترانه می کنم کسی سوال می کند به خاطر چه زنده ام و من برای زندگی تو را بهانه می کنم

آرزو دارم دلت از غصه ها خالی شود سهم تو از زندگی یک عمر خوشحالی شود

می خواهم مشق عشق را با مداد احساس تو بر روی گلبرگهای ترک خورده دقایقم آرام و آهسته حک کنم

دیدی که خون ناحق پروانه شمع را چندان امان نداد که شب را سحر کند

شکست در عشق فاجعه نیست فاجعه آن است که بدانی چرا در عشق شکست خوردی

اگر بوی گلی را دوست نداری شاخه هایش را نشکن

در آبی ترین نقطه چشمانت عشقیست که صداقت از آن جاریست آن جا خدا را عاشقانه می توان دید

چشمای عاشقم ستاره پوشه دلم برای دیدنت می جوشه

من عاشق آن دیده چشمان سیاهم بیهوده چه گویم که پریشان نگاهم گر مستی چشمان تو گناه است من طالب آن مستی و خواهان گناهم

انسان هم میتونه دایره باشه هم خط راست انتخاب با خودته تا ابد دور خودت بچرخی و تا بی نهایت ادامه بدی
 

ای که از تازگی زخم دلم تازه تری یعنی از قصه دلتنگی من با خبری مثل مهتاب که از خاطر شب می گذرد هر شب آهسته از آفاق دلم می گذری

میدونی کوچکترین ذره ی هر ماده چیه دل منه که برات یه زره شده

عاشقی بودم به درگاهت عزیز کفتری بودم به بامت ای عزیز تو پر و بالم شکستی ای عزیز بنده ی خود ساختیم آری عزیز حال می خوانی به ساز قمریان بی وفایی را چرا گوییم خواهی کنی من را جدا این چه رسم آشنایی است دست دادی و سلامی چرا خوانی جدایی چرا خوانی جدایی

توی پارکینگ خاطراتم دل تو را پارک کردم یگ گوشه بعدش هم چرخهای دلت را پنچر کردم تا هیچ وقت از دلم بیرون نری

گر زندگی مرگ است و مرگ هم زندگی پس درود بر مرگ و مرگ بر زندگی

هیچ کس تنهایی ام را حس نکرد لحظه ی ویرانی ام را حس نکرد در تمام لحظه های زندگی هیچ کس دست حیرانی ام را حس نکرد سرنوشت دردناکم را هیچ دستی امضا نکرد آنکه سامان غزل هایم از اوست بی سر و سامانی ام را حس نکرد

اسمتو خط نزدم از دفتر خاطره هام آخه هنوز هر جا باشی عزیز ترینی تو برام

جایگاه همیشگی تو در قلب منه اگه صدف وجودم لایق مروارید وجودت باشد

برای غنچه طلوع مهربان آفتابی به دنبال هوای خاطراتت تمام لحظه های زندگی را فدای آبی احساس پاکت می نمایم

خبرت هست که از خوبی خود بی خبری به خدا خوبتر از خوبتر از خوبتری

اشتیاقی که به دیدار تو دارد دل من  دل من داند و من دانم و دل داند و من

ای دوست دلت همیشه زندان من است آتشکده عشق تو از آن من است آن روز که لحظه وداع من و توست آن شوم ترین لحظه پایان من است

روی شاخه های دوری چه خوشی داری صبوری

آن سوی دیوارها خدایی هست که داشتنش جبران همه ی نداشتن هاست

به تو گفتم زنده ام با نفس خیال چشمات چشماتم تنهام گذاشتند حالا من موندم و اشک و بغض و آه

معلمم گفت الف گفتم او گفت ب گفتم با او گفت پ گفتم پیش او گفت ج خواستم بگویم جدایی گفت نگو

آسمان وقف نگاهت گل من مانده ام چشم به راحت گل من هر کجا هستی و باشی گویم خدا پشت و پناهت گل من

در ساحل قلب ها فقط ردپای دوست می ماند وگرنه موج روزگار هر ردپایی را گم می کند

سادگی شخصیت نتیجه ی پیچیدگی فکر است درباره ی آدم ها از سوالاتی که می پرسند قضاوت کن نه از جواب هایی که می دهند

فقط تو یا تو یا هیچ کس اگه نرسم خدایا زندگی بس

یه روزی دست من بود تو دستت امروز دست یکی دیگه تو دستت

خوشحالم که دوست خوبی مثل تو دارم ای دوست دوست داشتنی دوست دارم

گر با غم دوریت نسازم چه کنم با یاد تو گر عشق نبازم چه کنم چون در نظرم فقط تویی مایه ی ناز گر من به تو ای دوست ننازم چه کنم

در عشق حقیقی کوتاه ترین فاصله بسیار طولانی است و از طولانی ترین فاصله ها می توان پل زد

خدایا بودم و ای کاش نبودم ماهی تنها در انتهای رودم همه گریزانند انگار من آتشم که چشم همه را کرده کور دودم