چت روم

دل می گیرد و می میرد و هیچ کس سراغی از آن نمی گیرد ادعای خدا پرستیمان دنیا را سیاه کرده ولی یاد نداریم چرا خلق شدیم غرورمان را به بیش از ایمان باور داریم حتی بیش از عشق

بیا در ساحل غمناک بودن برای لحظه ای یک رنگ باشیم بیا تا مثل شب بوهای عاشق شبی هم ما کمی دلتنگ باشیم رود روی ابر پاک و ساده باشیم بیا هر وقت باران باز بارید برای گل شدن آماده باشیم

می گویند سه چیز زاده ی عشق نیست جدایی سفر فراموشی ولی آن زمان که تو مرا تنها گذاشتی و فراموشم کردی من لحظه لحظه عاشقت شدم

زندگی هنگامه ی فریادهاست سرگذشتی در گذشت یادهاست زندگی تکرار جان فرسودن است رنج ما تاوان انسان بودن است

درد غریبیست تنهایی و بی کسی امان از دلی که دلبر ندارد

کیست که غربت رفته را یاد کند دل غربت زده را شاد کند من نوشتم این سخن از بهر دوست تا بداند این دلم در فکر اوست

مهربانی تزئین لحظه هاست  برای مهربانیت جوابی جز دوست داشتن ندارم

دوست و دست بسیار است ولی دست دوست اندک

ز غمت اشک نریزم تو بگو پس چه کنم آتش قلب خود را با چه خاموش کنم مطمئن باش که مهرت نرود از دل من مگر آن روز که در خاک شود منزل من

به خاطرت مونده یکی همیشه چشم به راهته یه قلب تنها و کبود همیشه چشم به راهته

ستاره های آسمون خیلی زیاده مگه نه سهم من از ستاره ها فقط تو بودی نگو نه

سرخی چشم کبوتر هیچ می دانی ز چیست نامه ام می برد و بر درد دلم خون می گریست

دوست دارم به حدی که خدا می داند این گفته فقط باد صبا می داند مهرت ای لیلا زمانی ز دلم پاک شود که همه پیکر من زیر زمین خاک شود

دعا کردم که تنها مال من شی تو تعبیر قشنگ فال من شی

میخوام اسمتو با صابون رو ابرا بنویسم تا وقتی بارون اومد همه کف کنن

بادکنک هرچه قدر دورتر میشه قرقره از غم دوریش لاغرتر میشه قرقرتم رفیق

هنوز دلخوشی ذهن خسته ام این است که در خیالم بی خیال من نشوی

تو رفتی چشم من غمبار تو بود هنوز تشنه ی دیدار تو بود من از دستت نمی رنجم این قدر اگر برگشتنی در کار تو بود

از شرکت فرش مزاحمتون میشم میشه دلمو زیر پاتون فرش کنم تا هیچ جا جز دل من پاتونو نزارین

چه کردی با دل من نازنینم که هر شام و سحر اندوهگینم مرا دعوت بکن در باغ چشمت که از باغ دلت چند گل بچینم

گفته بودم گر بیایی مقدمت را گل فشانم گل چه قابل مهربانم چشم هایم فرش راهت

در مسلک ما معنی پرواز چنین است با بال شکسته به هوای تو پریدن

من یاد خوش دوست به دنیا ندهم لبخند خوشش به حور رعنا ندهم گر یاد کند مرا هر از گاهی چند گرد رخ وی به چشم بینا ندهم

نه بلبل خواهد از بوستان جدایی نه گل دارد خیال بی وفایی  اگر گفتی مرا الان چه حالی است میان قلب من جای تو خالی است

دعای قاصدک ها خوشبختی آدماست برات آرزوی یه دنیا قاصدک دارم

گذر تک تک این ثانیه های سپری گشته ی عمرم به قدیمی شدن دوستیت می ارزد

سوال من از تو این است چرا در آینه ی چشم های تو تصویر من پیدا نیست

یه پیامی میفرستم به امید پیام تو نه اینکه بخونی و بگی بی خیال تو

تا کور نگشته دیدگانم تو بیا تا مور نخورده استخوانم تو بیا گر آمدی و ندیدی از من چیزی از بهر تماشای مزارم تو بیا

من از می چشمان سیاهت مستم گفتم بنویسم که به یادت هستم

یه آسمون گل قشنگ تقدیم یک نگاه تو این دل تنهای غریب فدای روی ماه تو

گر تو یارم نشوی آخر خرداد من است فکر بی تو شدنم دشمن بنیاد من است تا زمانی که تو شیرینی و دوری ز دلم رنگ خون بر جگر این دل فرهاد من است

بی تو اینجا همه در حبس ابد تبعیدند سالها هجری و شمسی همه بی خورشیدند

دفتر نقاشی من تو شهر غمها گم شده چه جوری بگم با معرفت دلم برایت تنگ شده

طالب پرواز هستم مقصدم چشمان توست یاس پر پر گشته ام مرهمش دستان توست بودنم با بودنت معنای دیگر می دهد حال من خوش می شود با آن لب خندان تو

آدما رسمشونه پابند دلدار نمیشن خوب گرفتار میکنن اما اگرفتار نمیشن آدما رسمشونه شاخه به شاخه میپرن دلو بیمار میکنند اما پرستار نمیشن

سکوتی بود بر قلبم که با آن میزنم فریاد اگر از شهر غم رفتی مرا هرگز مبر از یاد

دلا تا کی اسیر یاد یاری ز هجر یار تا کی داغداری بگو تا کی ز شوق روی لیلی چو مجنون پریشان روزگاری

بیا ای همنشین سرد پاییز به آواهای شب هایم درآمیز بیا ای رنگ مهتاب بلورین و شعری تازه در من برانگیز .
 

در طلوع یک دوستی هرگز غروبی نیست پس زندگی کن برای کسی که دوستش داری

تبسم تو تجسم تمام خوبی هاست به تبسمت سوگند شاد بودنت آرزوی ماست

در وفای تو چنانم که اگر خاک شوم آید از تربت من بوی وفاداری تو

هیچگاه نخواه که دل بگیری از دوست شاید دل تو تمام دارایی اوست

زغال اسفندتم رفیق میسوزم تا چشم نخوری

بیا مثل مرغان آشفته هجرت کنیم افق را به مهمانی پونه دعوت کنیم بیا مثل پروانه های غریب نیاز به مهتاب شب های تنهایی عادت کنیم

شب من پنجره ای بی فردا روز من قصه ی تنهایی ما مانده بر خاک و اسیر ساحل ماهی ام ماهی دور از دریا
 
 

تو را دوست داشتن برای من عبادت است از تو دور بودن برای من قیامت است

عشق یعنی توفیق اجباری و فرو رفتن در آبی که عمقش را نمیدانی

عقل می گفت که دل منزل و ماوای من است عشق خندید که یا جای تو یا جای من است عقل پرسید که دشوارتر از مردن چیست عشق فرمود فراق از همه دشوارتر است

عشق را وام محبت مانده است شعله را بوسیدن و جان دادن است عشق چندی نیست جز دل باختن عقل را در دام دل انداختن