چت روم

یه آسمون گل قشنگ تقدیم یک نگاه تو این دل تنهای غریب فدای روی ماه تو

گر تو یارم نشوی آخر خرداد من است فکر بی تو شدنم دشمن بنیاد من است تا زمانی که تو شیرینی و دوری ز دلم رنگ خون بر جگر این دل فرهاد من است

بی تو اینجا همه در حبس ابد تبعیدند سالها هجری و شمسی همه بی خورشیدند

دفتر نقاشی من تو شهر غمها گم شده چه جوری بگم با معرفت دلم برایت تنگ شده

طالب پرواز هستم مقصدم چشمان توست یاس پر پر گشته ام مرهمش دستان توست بودنم با بودنت معنای دیگر می دهد حال من خوش می شود با آن لب خندان تو

آدما رسمشونه پابند دلدار نمیشن خوب گرفتار میکنن اما اگرفتار نمیشن آدما رسمشونه شاخه به شاخه میپرن دلو بیمار میکنند اما پرستار نمیشن

سکوتی بود بر قلبم که با آن میزنم فریاد اگر از شهر غم رفتی مرا هرگز مبر از یاد

دلا تا کی اسیر یاد یاری ز هجر یار تا کی داغداری بگو تا کی ز شوق روی لیلی چو مجنون پریشان روزگاری

بیا ای همنشین سرد پاییز به آواهای شب هایم درآمیز بیا ای رنگ مهتاب بلورین و شعری تازه در من برانگیز .
 

در طلوع یک دوستی هرگز غروبی نیست پس زندگی کن برای کسی که دوستش داری

تبسم تو تجسم تمام خوبی هاست به تبسمت سوگند شاد بودنت آرزوی ماست

در وفای تو چنانم که اگر خاک شوم آید از تربت من بوی وفاداری تو

هیچگاه نخواه که دل بگیری از دوست شاید دل تو تمام دارایی اوست

زغال اسفندتم رفیق میسوزم تا چشم نخوری

بیا مثل مرغان آشفته هجرت کنیم افق را به مهمانی پونه دعوت کنیم بیا مثل پروانه های غریب نیاز به مهتاب شب های تنهایی عادت کنیم

شب من پنجره ای بی فردا روز من قصه ی تنهایی ما مانده بر خاک و اسیر ساحل ماهی ام ماهی دور از دریا
 
 

تو را دوست داشتن برای من عبادت است از تو دور بودن برای من قیامت است

عشق یعنی توفیق اجباری و فرو رفتن در آبی که عمقش را نمیدانی

عقل می گفت که دل منزل و ماوای من است عشق خندید که یا جای تو یا جای من است عقل پرسید که دشوارتر از مردن چیست عشق فرمود فراق از همه دشوارتر است

عشق را وام محبت مانده است شعله را بوسیدن و جان دادن است عشق چندی نیست جز دل باختن عقل را در دام دل انداختن

آخر یه روز پرینت قلبم رو میگیرم تا بفهمی با هر بار نفس کشیدنم چند بار دوست دارم

در مشرق عشق دشت خورشید تویی در باغ نگاه یاس امید تویی در بین هزار پونه آن کس که مرا چون روح نسیم زود فهمید تویی

تو صمیمی تر از آنی که دلم می پنداشت دل تو با همه ی آیینه ها نسبت داشت تو هوان ساده دل سبز نجیبی که خدا در میان دل پاکت صدف آیینه کاشت

ساده نوشتن را چون ساده زیستن دوست دارم پس ساده می نویسم دوستت دارم

ساده نوشتن را چون ساده زیستن دوست دارم پس ساده می نویسم دوستت دارم

اگر یک آسمان دل را به قصد عشق بردارم میان عشق و زیبایی تو را من دوست دارم

یادگاری واسه بارون آرزوهایی که خاک شد وقتی رفتی زیبا انگار روح از تنم جدا شد

در این متروکه دنیا که یاری نیست نشانی از کسی یا از دیاری نیست به عشقی جز خداوند اعتباری نیست

عشق بر تدبیر خندد زان که در صحرای عقل هرچه تدبیر است جز بازیچه ی تقدیر نیست

عزیزا کاسه ی چشمم سرایت میون هر دو چشمم جای پایت از آن ترسم که غافل پا نهی تو نشیند خار مژگانم به پایت

شب شده تاریکی شب رنگ روزگار منه همیشه از تو نوشتن هر شب و هر شب کار منه

اگر عاشق شدی نترس راهت رو ادامه بده عشق پله و تو رهگذر پس عبور کن

بی تو میشه زنده بود اما نمیشه زندگی کرد

ای اشک آهسته بریز که غم زیاد است ای شمع آهسته بسوز که شب دراز است

ز درد عشق تو با کس حکایتی که نکردم چرا وفای تو کم شد شکایتی که نکردم

لبانم صدایت می زنند تا به آنها بگویی چگونه بخندند دستانم را به سویت دراز است که آنها را به سوی شهر عشق ببری اما نمی دانم چرا پاهایم با تو همراه نیست که بخواهی به خاکسترم بنشانی

عشق چیست حدیثی است که با نگاه آغاز می شود و با لبخندی شیرین می شود و با بوسه ای به اوج می رسد و با اشکی پر از اندوه به پایان می رسد

ذهن را درگیر با عشقی خیالی کرد و رفت جمله های واضح دل را سوالی کرد و رفت چون رمیدن های آهو ناز کردن های او چشم و دستان مرا حالی به حالی کرد و رفت

مردها موجوداتی اند از هوس و عشق هوسی ست از بهشت مگر عشق آنها را به دربهای رویایی بهشت برساند

گفتند وفا پیشه کن و مردمی آموز کردیم ولی یار وفادار ندیدیم

ماهی لب بسته را اندیشه ی قلاب نیست

نبودی تا ببینی گه چگونه غزل در تاب یاسمن تب کرد و تا صبح نالید نبودی تا ببینی که آسمان چه بی قرار و معصومانه اشک می ریخت و تن سرد مرا نوازش می کرد نبودی تا ببینی که چگونه چشمانم در انتظارت ماند و نیامدی

گاهی وقتها سکوت فریاد معرفت است گرچه ساکتیم ولی به یادتیم

گاهی آدم میشکنه زخمهایی هست که تقصیر هیچکس نیست ولی جاشون میمونه تا ابد.
 

در زندگی محتاج دو چیز باش قلبی که دوستش داری و قلبی که دوستت داره

دنیا به من نیاموخت در غیابت صبور باشم اما وفا به من آموخت که فراموشت نکنم

تردیدها به ما خیانت می کنند تا به آنچه که لیاقتشان را داریم نرسیم

بر هوشمند سلسله ننهاد دست عشق خواهی که زلف یار کشی ترک هوش کن
 
 

لحظه ها خاطره اند زندگی شوق تمنای همین خاطره هاست بیادتم

وقتی پروانه ی عشق در تاری بیفتد که عنکبوتش سیر باشد تازه قصه ی زندگی شروع می شود زیرا دیگر نه می تواند پرواز کند نه بمیرد