چت روم

به خاطر خاطره هایت خاطرت در خاطرم خاطره انگیزترین خاطره هاست

همه ذرات جهان پیوسته با دوست همه اندیشه ام اندیشه ی اوست نمیبینم به غیر از دوست اینجا خدایا این منم یا اوست اینجا

کاش یادت نرود روی این نقطه ی پر رنگ بزرگ بین ناباوری آدم ها یک نفر میخواهد که به یادت باشد نکند کنج هیاهو بروم از یادت

عکسی از صورت ماهت توی قاب آسمونه که نمیذاره دل من غافل از یاد تو بمونه

ایمان داشته باش که کمترین مهربانی از ضعیف ترین حافظه ها پاک نمی شود ، پس چگونه فراموش خواهی شد تو که پیشه ات مهربانی است

من اگر دفتر نفرین شده ی اندوهم اگر از نسل گلی هرزه به روی کوهم اگر از کل جهان وارث یک احساسم تو همان آدمک چوبی پیمان شکنی که فقط لایق آتش زدنی

مثل پرستوی سراسیمه ی عشق پشت دیوار دلم از همه محبوب تری

گویند که مردمان غم دیوانه می خورند دیوانه هم شدیم و غم ما کسی نخورد

کیست کز گردش چشم تو به جایی نرسید ای شوخ مرا هم به نگاهی دریاب

زندگی آنقدر ابدی نیست که هر روز بتوان مهربانی را به فردا انداخت

نیاز عاشقان معشوق را بر ناز می دارد تو سر تا پا وفا بودی تو را من بی وفا کردم

تا تو نگاه می کنی کار من آه کردن است ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

در سایه ی مهربانی تو برپا شده این جوانی من باشد به فدای یک نگاهت عمر من و زندگانی من

بهر قتل من مسکین زچه تیغ آخته ای که به یک چشم زدن کار مرا ساخته ای

ز مهر دوستان در سینه ام داغیست اگرچه فاصله بسیار محبت همچنان باقیست

تو شبهای دل واپسی فکر نکنی که بی کسی حتی تو اوج غربتم واسه خودم همه کسی

تو مرا فریاد کن ای هم نفس این منم آواره ی فریاد تو این فضا با بوی تو آغشته است آسمانم پر شده از یاد تو

خوش تر از قالی کرمان غزلی ساخته ام نخ به نخ زیر قدمهای تو انداخته ام من همان قالی پا خورده ی خاک آلودم که رخم زیر قدمهای تو انداخته ام

من روزگار را با غم یار طی کنم تا در دل این غم است غم روزگار چیست

عشق زیباترین آهنگ هستی است که بی آن زندگی معنایی ندارد

کسانی که همیشه در سایه زندگی می کنند برای دیگران سایه ای ندارند

در زدم او گفت جانم کیستی گفتمش تو عاشق من نیستی گفت نه اما ببینم تا به کی پشت این در منتظر می ایستی

پروانه نمی میرد چون گل به بغل دارد این سینه نمی میرد چون یاد تو را دارد

در دل و جان خانه کردی عاقبت هر دو را دیوانه کردی عاقبت ای ز عشقت عالمی ویران شده ترک این ویرانه کردی عاقبت

این مپندار که نقش تو رود از نظرم خاطرت جمع که در خواب پریشان منی

خواهم که در این غمکده آرام بمیرم گمنام سفر کرده و گمنام بمیرم  خواهم ز خدایم که به دلخواه بمیرم یعنی که تو را بینم و آنگاه بمیرم

یادت ای دوست بخیر بهترینم خوبی خبری نیست ز تو دل من می خواهد که بدانی بی تو دل من اندازه ی دنیا تنگ است

بستن زلف رها سنگدلی می خواهد دل شکستن به خدا سنگدلی می خواهد چون دلت حال مرا دید نپرسید چرا  سنگ ماندن به خدا سنگدلی می خواهد

در بساط می پرستان حیله و نیرنگ نیست سینه را پر کردن از جام حقیقت ننگ نیست پیکر این خانه را چیزی نسازد جز صفا عاقبت از آدمی چیزی نماند جز وفا

در غروب تلخ فردا در سرود سر پاییز در تمام این خاطره ها وجودم سرشار از حس توست