چت روم

چه کردی با دل من نازنینم که هر شام و سحر اندوهگینم مرا دعوت بکن در باغ چشمت که از باغ دلت چند گل بچینم

نه بلبل خواهد از بوستان جدایی نه گل دارد خیال بی وفایی  اگر گفتی مرا الان چه حالی است میان قلب من جای تو خالی است

در مسلک ما معنی پرواز چنین است با بال شکسته به هوای تو پریدن

من یاد خوش دوست به دنیا ندهم لبخند خوشش به حور رعنا ندهم گر یاد کند مرا هر از گاهی چند گرد رخ وی به چشم بینا ندهم

گذر تک تک این ثانیه های سپری گشته ی عمرم به قدیمی شدن دوستیت می ارزد

دعای قاصدک ها خوشبختی آدماست برات آرزوی یه دنیا قاصدک دارم

یه پیامی میفرستم به امید پیام تو نه اینکه بخونی و بگی بی خیال تو

سوال من از تو این است چرا در آینه ی چشم های تو تصویر من پیدا نیست

تا کور نگشته دیدگانم تو بیا تا مور نخورده استخوانم تو بیا گر آمدی و ندیدی از من چیزی از بهر تماشای مزارم تو بیا

یه آسمون گل قشنگ تقدیم یک نگاه تو این دل تنهای غریب فدای روی ماه تو

من از می چشمان سیاهت مستم گفتم بنویسم که به یادت هستم

بی تو اینجا همه در حبس ابد تبعیدند سالها هجری و شمسی همه بی خورشیدند

گر تو یارم نشوی آخر خرداد من است فکر بی تو شدنم دشمن بنیاد من است تا زمانی که تو شیرینی و دوری ز دلم رنگ خون بر جگر این دل فرهاد من است

دفتر نقاشی من تو شهر غمها گم شده چه جوری بگم با معرفت دلم برایت تنگ شده

آدما رسمشونه پابند دلدار نمیشن خوب گرفتار میکنن اما اگرفتار نمیشن آدما رسمشونه شاخه به شاخه میپرن دلو بیمار میکنند اما پرستار نمیشن

طالب پرواز هستم مقصدم چشمان توست یاس پر پر گشته ام مرهمش دستان توست بودنم با بودنت معنای دیگر می دهد حال من خوش می شود با آن لب خندان تو

دلا تا کی اسیر یاد یاری ز هجر یار تا کی داغداری بگو تا کی ز شوق روی لیلی چو مجنون پریشان روزگاری

سکوتی بود بر قلبم که با آن میزنم فریاد اگر از شهر غم رفتی مرا هرگز مبر از یاد

بیا ای همنشین سرد پاییز به آواهای شب هایم درآمیز بیا ای رنگ مهتاب بلورین و شعری تازه در من برانگیز .
 

تبسم تو تجسم تمام خوبی هاست به تبسمت سوگند شاد بودنت آرزوی ماست

در طلوع یک دوستی هرگز غروبی نیست پس زندگی کن برای کسی که دوستش داری

هیچگاه نخواه که دل بگیری از دوست شاید دل تو تمام دارایی اوست

در وفای تو چنانم که اگر خاک شوم آید از تربت من بوی وفاداری تو

بیا مثل مرغان آشفته هجرت کنیم افق را به مهمانی پونه دعوت کنیم بیا مثل پروانه های غریب نیاز به مهتاب شب های تنهایی عادت کنیم

زغال اسفندتم رفیق میسوزم تا چشم نخوری

تو را دوست داشتن برای من عبادت است از تو دور بودن برای من قیامت است

شب من پنجره ای بی فردا روز من قصه ی تنهایی ما مانده بر خاک و اسیر ساحل ماهی ام ماهی دور از دریا
 
 

عشق را وام محبت مانده است شعله را بوسیدن و جان دادن است عشق چندی نیست جز دل باختن عقل را در دام دل انداختن

عقل می گفت که دل منزل و ماوای من است عشق خندید که یا جای تو یا جای من است عقل پرسید که دشوارتر از مردن چیست عشق فرمود فراق از همه دشوارتر است

عشق یعنی توفیق اجباری و فرو رفتن در آبی که عمقش را نمیدانی