چت روم

در مشرق عشق دشت خورشید تویی در باغ نگاه یاس امید تویی در بین هزار پونه آن کس که مرا چون روح نسیم زود فهمید تویی

آخر یه روز پرینت قلبم رو میگیرم تا بفهمی با هر بار نفس کشیدنم چند بار دوست دارم

ساده نوشتن را چون ساده زیستن دوست دارم پس ساده می نویسم دوستت دارم

تو صمیمی تر از آنی که دلم می پنداشت دل تو با همه ی آیینه ها نسبت داشت تو هوان ساده دل سبز نجیبی که خدا در میان دل پاکت صدف آیینه کاشت

یادگاری واسه بارون آرزوهایی که خاک شد وقتی رفتی زیبا انگار روح از تنم جدا شد

اگر یک آسمان دل را به قصد عشق بردارم میان عشق و زیبایی تو را من دوست دارم

ساده نوشتن را چون ساده زیستن دوست دارم پس ساده می نویسم دوستت دارم

در این متروکه دنیا که یاری نیست نشانی از کسی یا از دیاری نیست به عشقی جز خداوند اعتباری نیست

عشق بر تدبیر خندد زان که در صحرای عقل هرچه تدبیر است جز بازیچه ی تقدیر نیست

شب شده تاریکی شب رنگ روزگار منه همیشه از تو نوشتن هر شب و هر شب کار منه

عزیزا کاسه ی چشمم سرایت میون هر دو چشمم جای پایت از آن ترسم که غافل پا نهی تو نشیند خار مژگانم به پایت

اگر عاشق شدی نترس راهت رو ادامه بده عشق پله و تو رهگذر پس عبور کن

بی تو میشه زنده بود اما نمیشه زندگی کرد

ز درد عشق تو با کس حکایتی که نکردم چرا وفای تو کم شد شکایتی که نکردم

ای اشک آهسته بریز که غم زیاد است ای شمع آهسته بسوز که شب دراز است

ذهن را درگیر با عشقی خیالی کرد و رفت جمله های واضح دل را سوالی کرد و رفت چون رمیدن های آهو ناز کردن های او چشم و دستان مرا حالی به حالی کرد و رفت

عشق چیست حدیثی است که با نگاه آغاز می شود و با لبخندی شیرین می شود و با بوسه ای به اوج می رسد و با اشکی پر از اندوه به پایان می رسد

لبانم صدایت می زنند تا به آنها بگویی چگونه بخندند دستانم را به سویت دراز است که آنها را به سوی شهر عشق ببری اما نمی دانم چرا پاهایم با تو همراه نیست که بخواهی به خاکسترم بنشانی

گفتند وفا پیشه کن و مردمی آموز کردیم ولی یار وفادار ندیدیم

مردها موجوداتی اند از هوس و عشق هوسی ست از بهشت مگر عشق آنها را به دربهای رویایی بهشت برساند

گاهی وقتها سکوت فریاد معرفت است گرچه ساکتیم ولی به یادتیم

نبودی تا ببینی گه چگونه غزل در تاب یاسمن تب کرد و تا صبح نالید نبودی تا ببینی که آسمان چه بی قرار و معصومانه اشک می ریخت و تن سرد مرا نوازش می کرد نبودی تا ببینی که چگونه چشمانم در انتظارت ماند و نیامدی

ماهی لب بسته را اندیشه ی قلاب نیست

گاهی آدم میشکنه زخمهایی هست که تقصیر هیچکس نیست ولی جاشون میمونه تا ابد.
 

تردیدها به ما خیانت می کنند تا به آنچه که لیاقتشان را داریم نرسیم

دنیا به من نیاموخت در غیابت صبور باشم اما وفا به من آموخت که فراموشت نکنم

در زندگی محتاج دو چیز باش قلبی که دوستش داری و قلبی که دوستت داره

وقتی پروانه ی عشق در تاری بیفتد که عنکبوتش سیر باشد تازه قصه ی زندگی شروع می شود زیرا دیگر نه می تواند پرواز کند نه بمیرد

لحظه ها خاطره اند زندگی شوق تمنای همین خاطره هاست بیادتم

بر هوشمند سلسله ننهاد دست عشق خواهی که زلف یار کشی ترک هوش کن