چت روم

تمام فصل عمرم عزیزم با تو بهاره اونقدر که من دوست دارم کی دوست دارم

مهر دل ما مدام تقدیم شما عمری که شود به کام تقدیم شما پیدا نشد آن هدیه که در شان شماست یک باغ گل عشق تقدیم شما

خوبیم بدیم حالا از همه چی بگذریم دوست دارم از شما نمیشه بگذریم

در خیالم در خوابم همه جا با اویم مجنونم در همه جا او را می جویم خیلی وقت است که رفته ز پیشم نه او نرفته با خود چه می گویم

فریاد مردمان همه از دست دشمن است فریاد من از دل نامهربان دوست

بشکن بشکن بشکن دل ما رو هم بشکن عزیزم مواظب باش یکی دل تو رو نشکنه

نازنینا ما به عشق تو جوانی داده ایم با جوانان ناز کن اکنون دگر با ما چرا

پروانه در آتش زند از بهر تو خود را ای شمع تو هم حرمت پروانه نگه دار

به روز مرگ چو تابوت من روان باشد گمان ببر مرا درد عشق تو باشد 
 
 

یادت نره که یاد تو همیشه همراه منه یادت نره که خواستنت مثل نفس کشیدنه یادت نره که آینه از طپش تو روشنه یادت نره نبودنت جونمو آتیش میزنه

بیا تا لیلی و مجنون شویم افسانه اش با من خدا عاشقان را غم مده شکرانه اش با من

چشات دیگه از من خسته و سیره اما هنوز چشمای من اسیره فقط بدون که این دل شکسته منتظره بگی واست بمیره

سالها در کوچه ی دل یاد تو بود یاد آن کوچه و آن رهگذر خسته بخیر
 
 

خزان که قسمت ما شد بهار مال شما دلم به یاد تو افتاد سلام حال شما

تا زنده ای دنیا عزیز است تا زنده ای دنیای من باش در ظلمت سرد زمانه خورشید بی همتای من باش

بی تو پیمودن شب ها شدنی نیست شبهای پر از درد که فردا شدنی نیست گفتم که برایت بفرستم دل خود را  افسوس که چون نامه دلم تا شدنی نیست

تو بشو یاس قشنگ لحظه های بی قرارم من میشم زلال بارون تا کنارت تو ببارم

طوطیم اندر قفس اما دلم پیش تو است گر قفس را بشکنند پرواز من سوی تو است آب و هوای چشمات چیزی مثل کویره هرکس اسیرش بشه بدون شک میمیره .
 
 

من و تو از تبار بی کسانیم در این غوغا چه کس را کس بدانیم کسی نشنیده فریاد کمک را کمک کن تا برای هم بمانیم

یک لحظه دلم خواست صدایت بکنم گردش به حریم با صفایت بکنم آشوب دلم به من چنین فرمان داد در سجده بیفتم و دعایت کنم

باغبان از گلها مواظبت میکند چون میداند عمر گل کوتاه است اما به درخت خدمت میکند چون میداند روزی درخت پناهگاه او خواهد شد

شبی پر کن از بوسه ها ساغرم به نرمی بیا همچو جان در برم تنم را بسوزان در آغوش خوش که فردا نیابند خاکسترم

تو مرجانی تو در جانی تو مروارید غلطانی اگر قلبم صدف باشد میان آن تو پنهانی

در جستجوی تو چشمانم از نفس افتاد در کجای جغرافیای دلت ایستاده ام که خانه ام ابری است همیشه دلتنگ توام

چو ماه از کام ظلمت ها دمیدی جهانی عشق در من آفریدی دریغا با غروب نابهنگام مرا در دام ظلمت ها کشیدی
 
 

به خیال کدامین آرزو صفای با تو بودن را از ما گرفتی ای بی وفا

تنها این کوه است که اگر به او بگویی دوستت دارم او نیز بلند فریاد میزند : دوستت دارم دارم دارم

دلت آبی تر از دریا عزیزم به کامت گردش دنیا عزیزم الهی دائما چون گل بخندی بهارانت خوش و زیبا عزیزم

در ره عشق که از سیل بلا نیست گذار کرده ام خاطر خود را به تمنای تو خوش

دلم در شهر غربت بی قرار است به دنبال تو در شب رهسپار است ولی از هرکه میگیرم سراغت جوابم انتظار و انتظار است