چت روم

تو را من زهر شیرین خوانم ای عشق که نامی خوش تر از اینت ندانم وگر هر لحظه رنگی تازه گیری به غیر از زهر شیرینت نخواهم

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن شرط اول قدم آن است که مجنون باشی

این رو من نباید بگم ولی تو یه عیب خیلی بزرگ داری اونم اینه که نمیشه دوستت نداشت

کسی که در آغوش غم بزرگ شده تنهایی بهترین همدم اوست

یک رنگ و بوی تازه از عشق بگیر پر سوزترین گدازه از عشق بگیر در هر نفسی که می تپی ای دل یادت نرود اجازه از عشق بگیر 
 
 

اگر پروانه بودم می پریدم همین حالا حضورت می رسیدم ولی پروانه نیستم پر ندارم دلم تنگ است ولی چاره ندارم
 

در اوج بی قراری پرواز با تو زیباست در انتهای هر راه آغاز با تو زیباست
 

از آشیانه ی چشمان کبوتران امید به شوق باغ تنت پر گشاده در راهند ز دره های هوس تا فراز قله ی عشق پریده اند و از تو آب و دانه میخواهند

خواب سبز رازقی باش عاشق همیشگی باش خسته ام از تلخی شب تو طلوع زندگی باش
 
 

نازنینا امروز صدایت با صدایم ساز نیست یا که من بسیار مستم یا که سازت ساز نیست نازنینا امروز مخالف مینوازد تار تو یا که من مست و خرابم یا که تارت تار نیست

خوب است و قشنگ اینکه دلگیر شویم در دام دل شکسته زنجیر شویم ای عشق همیشه از خدا میخواهم که کنار من باشی به پای هم پیر شویم

من از چشمان خود آموختم رسم محبت را که هر عضوی به درد آید به جایش دیده میگرید

به میهمانی تو آمدم در خلوت ترین شب دنیا آنگاه که برایم آمیزه ای از مهر و محبت بودی آمدم تا با تو بمانم تا آخر دنیا تا زمانی که شعرها هستند و من وجود دارم

از بس که نفس به یاد عشق تو زدم یاد تو به جای نفسم می آید

مثل باران چشمهایت دیدنی است شهر خاموش نگاهت دیدنی است زندگانی معنی لبخند توست خنده هایت بی نهایت دیدنی است

بعضیا میگن دنیا ارزش نداره مگه میشه دنیایی که تو رو داره بی ارزش باشه

از قلبم پرسیدم عزیزت کیه گفت اس ام اس بزن ببین کجا میره

خواهم که سری باشم تو تاج سرم باشی تا خاک رهی باشم تو رهگذرم باشی

گر طبیبانه بیایی بر سر بالینم  به دو عالم ندهم لذت بیماری را

بی تو ای شوق غزل آلوده ی شب های من لحظه ای حتی دلم با من هم آوایی نداشت آنقدر خوبی که در چشمان تو گم می شومبی تو ای شوق غزل آلوده ی شب های من / لحظه ای حتی دلم با من هم آوایی نداشت / آنقدر خوبی که در چشمان تو گم می شوم / کاش چشمان تو هم اینقدر زیبایی نداشت  کاش چشمان تو هم اینقدر زیبایی نداشت

تویی شیرین و من فرهاد در کوی وفا آخر بر آرد تیشه ی جورت دمار از جان شیرینم

به خاطر خاطره هایت خاطرت در خاطرم خاطره انگیزترین خاطره هاست

ایمان داشته باش که کمترین مهربانی از ضعیف ترین حافظه ها پاک نمی شود پس چگونه فراموش خواهی شد تو که پیشه ات مهربانی است

همه ذرات جهان پیوسته با دوست همه اندیشه ام اندیشه ی اوست نمیبینم به غیر از دوست اینجا خدایا این منم یا اوست اینجا

کاش یادت نرود روی این نقطه ی پر رنگ بزرگ بین ناباوری آدم ها یک نفر میخواهد که به یادت باشد نکند کنج هیاهو بروم از یادت

عکسی از صورت ماهت توی قاب آسمونه که نمیذاره دل من غافل از یاد تو بمونه
 
 

زندگی آنقدر ابدی نیست که هر روز بتوان مهربانی را به فردا انداخت

من اگر دفتر نفرین شده ی اندوهم اگر از نسل گلی هرزه به روی کوهم اگر از کل جهان وارث یک احساسم تو همان آدمک چوبی پیمان شکنی که فقط لایق آتش زدنی

مثل پرستوی سراسیمه ی عشق پشت دیوار دلم از همه محبوب تری

گویند که مردمان غم دیوانه می خورند دیوانه هم شدیم و غم ما کسی نخورد