چت روم

کیست کز گردش چشم تو به جایی نرسید ای شوخ مرا هم به نگاهی دریاب
 
 

بهر قتل من مسکین ز چه تیغ آخته ای که به یک چشم زدن کار مرا ساخته ای

نیاز عاشقان معشوق را بر ناز می دارد تو سر تا پا وفا بودی تو را من بی وفا کردم

تا تو نگاه می کنی کار من آه کردن است ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

تو شبهای دل واپسی فکر نکنی که بی کسی حتی تو اوج غربتم واسه خودم همه کسی

در سایه ی مهربانی تو برپا شده این جوانی من باشد به فدای یک نگاهت عمر من و زندگانی من

دلم می سوزد از باغی که می خشکد ز بی آبی نه دیداری نه دلداری نه دستی بر سر یاری مرا آشفته می سازد چنین آشفته بازاری

ز مهر دوستان در سینه ام داغیست اگرچه فاصله بسیار محبت همچنان باقیست 
 
 

خوش تر از قالی کرمان غزلی ساخته ام نخ به نخ زیر قدمهای تو انداخته ام من همان قالی پا خورده ی خاک آلودم  که رخم زیر قدمهای تو انداخته ام
 
 

تو مرا فریاد کن ای هم نفس این منم آواره ی فریاد تو این فضا با بوی تو آغشته است آسمانم پر شده از یاد تو
 

من روزگار را با غم یار طی کنم تا در دل این غم است غم روزگار چیست

عشق زیباترین آهنگ هستی است که بی آن زندگی معنایی ندارد

پروانه نمی میرد چون گل به بغل دارد این سینه نمی میرد چون یاد تو را دارد
 
 

کسانی که همیشه در سایه زندگی می کنند برای دیگران سایه ای ندارند

این مپندار که نقش تو رود از نظرم خاطرت جمع که در خواب پریشان منی
 
 

در دل و جان خانه کردی عاقبت هر دو را دیوانه کردی عاقبت ای ز عشقت عالمی ویران شده ترک این ویرانه کردی عاقبت 
 
 

در زدم او گفت جانم کیستی گفتمش تو عاشق من نیستی  گفت نه اما ببینم تا به کی پشت این در منتظر می ایستی

یادت ای دوست بخیر بهترینم خوبی خبری نیست ز تو دل من می خواهد که بدانی بی تو دل من اندازه ی دنیا تنگ است

بستن زلف رها سنگدلی می خواهد دل شکستن به خدا سنگدلی می خواهد  چون دلت حال مرا دید نپرسید چرا  سنگ ماندن به خدا سنگدلی می خواهد

خواهم که در این غمکده آرام بمیرم گمنام سفر کرده و گمنام بمیرم خواهم ز خدایم که به دلخواه بمیرم یعنی که تو را بینم و آنگاه بمیرم

قلب من اندازه ی مشت منه مشتمو برای تو وا می کنم چشم من اندازه ی پنجره هاست تو رو بی پرده تماشا می کنم

در بساط می پرستان حیله و نیرنگ نیست سینه را پر کردن از جام حقیقت ننگ نیست پیکر این خانه را چیزی نسازد جز صفا عاقبت از آدمی چیزی نماند جز وفا

در غروب تلخ فردا در سرود سر پاییز در تمام این خاطره ها وجودم سرشار از حس توست

آنقدر با آتش دل ساختم تا سوختم  بی تو ای آرام جان یا ساختم یا سوختم

از غم هجر مکن ناله و فریاد که دوش زده ام فالی فریاد رسی می آید

چشم به راه توام قفل شبم باز کن  ماه شبم شو دمی نغمه ی نو ساز کن بوسه ی باران تو باش من عطش بی حساب  فاصله بردار  باز عاشقی آغاز کن

سلام گل قشنگم آسمون یه رنگم  کاش بدونی عزیزم چقدر برات دلتنگم 
 
 

یادت هست گفتم دوستت دارم و تو گفتی کوچکی برای دوست داشتن رفتم و بزرگ شدم حالا اما دیگر یادم رفته است دوست داشتن
 

دیروز خواب دیدم با یك دسته گل اومده بودی به دیدنمبا یك نگاه مهربون همون نگاهی كه سالها آرزو شو داشتم و از من دریغ می كردی گریه كردی و گفتی دلت برام تنگ شده، ولی من فقط نگات كردم وقتی رفتی سنگ قبرم از اشكت خیس شده بود

حکایت جالبی است که فراموش شدگان فراموش کنندگان را هرگز فراموش نمی کنند