چت روم

آنقدر با آتش دل ساختم تا سوختم بی تو ای آرام جان یا ساختم یا سوختم

چشم به راه توام ، قفل شبم باز کن ماه شبم شو دمی نغمه ی نو ساز کن بوسه ی باران تو باش من عطش بی حساب فاصله بردار باز عاشقی آغاز کن
 

هیچ صبحانه ای طعم لبخند نخواهد داد از فردا حالا که ساز می روم می روم میزنی خورشید بی عسل نگاهت هر صبح از طلوعش پشیمان خواهد شد

طعنه بر طوفان مزن ایراد بر دریا مگیر عاشق ساحل شدن موج را دیوانه کرد

آمدی از اشتباه اینجا به راه دیگری باز شادم کن شبی با اشتباه دیگری

میگم شبا ستاره ها تا میتونن دعات کنن نورشونو بدرقه ی پاکی خنده هات کنن

آنکه هر روز هوس سوختن ما می کرد کاش امروز بود و تماشا می کرد

عاشق شدم و محرم این کار ندارم فریاد که غم دارم و غمخوار ندارم بسیار شدم عاشق از این پیش آن صبر که هر بار بود این بار ندارم

بگذار سرنوشت هر راهی را که می خواهد برود راه ما جداست ابرها هم هرچه می خواهند ببارند چتر ما خداست

می نویسم خاطرات از روی درد تا بدانی دوریت با من چه کرد

تو یعنی یک کبوتر را ز تنهایی رها کردن خدای آسمان ها را به آرامی صدا کردن

دیدن تو عشق منه نگاه تو عمر منه لبخند تو گنج منه ندیدنت رنج منه

دیدن دوباره ی تو واسه من آغازه اوج شادی پرنده لحظه ی پروازه

مرا آن دل که بر دریا زنم نیست ز پا این بند خونین برکنم نیست امید آن که جان خسته ام را به آن نادیده ساحل افکنم نیست

پیامی میزنم اینک برایت به جبران پیام های زیادت از آن بابت پیامی می فرستم بدانی بنده هم هستم بیادت

ما چون دو دریچه روبروی هم آگاه ز هر بگو مگوی هم هر روز سلام و پرسش و خنده هر روز قراره روز آینده اکنون دل من شکسته و خسته ست زیرا یکی از دریچه ها بسته ست

عشق رازی ست که خورشید به بارانش گفت نیز رمزی ست که شقایق به گلستانش گفت ای که ایمان به کسی داری و چیزی بی شک عشق بود آنچه دلت با همه ایمانش گفت

گفتی مرا از خویش می ترسانی ای یار وقتی به دریا ها مرا می خوانی ای یار ترسان من  گفتم که بگذار این چه و چون چندم از این تردید می ترسانی ای یار

امشب ای ماه به درد دل من تسکینی آخر ای ماه تو هم درد من مسکینی تو هم ای بادیه پیمای محبت چون من سر راحت ننهادی به سر بالینی

لحظه های خسته ام را بی نگاهت رنگ نیست در فضای سینه ام جز یاد تو آهنگ نیست

زندگی چون خورشید می کند از پس نیزار طلوع گل سرخی رویید در من اینک خندید غنچه ای از امید ای خوشا ابر شدن باریدن ای خوشا رود شدن جوشیدن کلبه ای باید ساخت در میان دل دوست زندگی شیرین است زندگی شیرین است

گفته بودی درد دل کن گاه با هم صحبتی کو مهربان راز داری کو دل پر طاقتی شمع وقتی داستانم را شنید آتش گرفت شرح حالم را اگر نشنیده باشی راحتی

توان گفتن آن راز جاودانی نیست تصوری هم از آن باغ ارغوانی نیست پر از هراس و امیدم که هیچ حادثه ای شبیه آمدن عشق ناگهانی نیست

اینجا برای از تو نوشتن هوا کم است دنیا برای از تو نوشتن مرا کم است گاهی تو را کنار خود احساس می کنم اما چقدر دل خوشی خواب ها کم است

خواهی که جهان در کف اقبال تو باشد خواهان کسی باش که خواهان تو باشد

سهم من از تو دوریه تو لحظه های بی کسیم قشنگی قسمت ماست که ما بهم نمی رسیم

کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی که من این واژه را تا صبح معنا می کنم هر شب

تنها صدای قلب تو حرمت خون منه کاشکی بدونی خواستنت به قیمت جون منه
 

فدایت ای گل زیبای هستی نمیدانم کجا بی من نشستی قشنگی های فردایم تو هستی یگانه گنج دنیایم تو هستی

ذوقم که میرسد به تو فعال میشود دور از تو خاک میخورد و چال میشود این عاشق خجالتی از شرم چشمتان هر وقت میرسد به شما لال میشود