چت روم

خدایا بودم و ای کاش نبودم ماهی تنها در انتهای رودم همه گریزانند انگار من آتشم که چشم همه را کرده کور دودم

تو تو عشق من امید من بودی تو میراثی از دل تنگم بودی تو رفتی و من ماندم و تنهایی تو دفتر خاطرات قشنگم بودی

از هجر تو دیوانه و حیرانم من عاشق و دیوانم من تشنه ی دیدارم بر گرد که بی تو سخت بیمارم
 
 

مهربون گفتم که بفرستم برایت پیامی که هم احوالی پرسم هم داده باشم سلامی

سنگ در برکه می اندازم و می پندارم با همین سنگ زدن ماه به هم می ریزد کی به انداختن سنگ پیاپی در آب ماه را می شود از حافظه ی آب گرفت

زمان استاد فراموشی است مبادا شاگرد این استاد باشی

عاشقی را از قلیان باید آموخت آتشی بر سر آهی ز دل و اشکی ز دامن دارد

عده ای گله دارند که چرا گل سرخ خار دارد من می گویم خدا را شکر که بوته ی خار گل سرخ دارد

دل می گیرد و می میرد و هیچ کس سراغی از آن نمی گیرد ادعای خدا پرستیمان دنیا را سیاه کرده ولی یاد نداریم چرا خلق شدیم غرورمان را به بیش از ایمان باور داریم حتی بیش از عشق

عشق تک یعنی چشمه ای از جنس نور نور یعنی یک سلام از راه دور

آن گاه که نگاه کردن به عقب حاصلی جز شکست به دنبال ندارد و در آن هنگام که از نگاه کردن به جلو واهمه داری می توانی به یکی از دو طرف نگاه کنی تا ببینی بهترین دوستت آن جا کنارت ایستاده 
 
 

می گویند سه چیز زاده ی عشق نیست جدایی سفر فراموشی ولی آن زمان که تو مرا تنها گذاشتی و فراموشم کردی من لحظه لحظه عاشقت شدم

بیا در ساحل غمناک بودن برای لحظه ای یک رنگ باشیم بیا تا مثل شب بوهای عاشق شبی هم ما کمی دلتنگ باشیم رود روی ابر پاک و ساده باشیم بیا هر وقت باران باز بارید برای گل شدن آماده باشیم

زندگی هنگامه ی فریادهاست سرگذشتی در گذشت یادهاست زندگی تکرار جان فرسودن است رنج ما تاوان انسان بودن است

کیست که غربت رفته را یاد کند دل غربت زده را شاد کند من نوشتم این سخن از بهر دوست تا بداند این دلم در فکر اوست

درد غریبیست تنهایی و بی کسی امان از دلی که دلبر ندارد

ز غمت اشک نریزم تو بگو پس چه کنم آتش قلب خود را با چه خاموش کنم مطمئن باش که مهرت نرود از دل من مگر آن روز که در خاک شود منزل من

دوست و دست بسیار است ولی دست دوست اندک

مهربانی تزئین لحظه هاست  برای مهربانیت جوابی جز دوست داشتن ندارم

به خاطرت مونده یکی همیشه چشم به راهته یه قلب تنها و کبود همیشه چشم به راهته

سرخی چشم کبوتر هیچ می دانی ز چیست نامه ام می برد و بر درد دلم خون می گریست

ستاره های آسمون خیلی زیاده مگه نه سهم من از ستاره ها فقط تو بودی نگو نه

دوست دارم به حدی که خدا می داند این گفته فقط باد صبا می داند مهرت ای لیلا زمانی ز دلم پاک شود که همه پیکر من زیر زمین خاک شود

دعا کردم که تنها مال من شی تو تعبیر قشنگ فال من شی

میخوام اسمتو با صابون رو ابرا بنویسم تا وقتی بارون اومد همه کف کنن

هنوز دلخوشی ذهن خسته ام این است که در خیالم بی خیال من نشوی

بادکنک هرچه قدر دورتر میشه قرقره از غم دوریش لاغرتر میشه قرقرتم رفیق

از شرکت فرش مزاحمتون میشم میشه دلمو زیر پاتون فرش کنم تا هیچ جا جز دل من پاتونو نزارین

تو رفتی چشم من غمبار تو بود هنوز تشنه ی دیدار تو بود من از دستت نمی رنجم این قدر اگر برگشتنی در کار تو بود

گفته بودم گر بیایی مقدمت را گل فشانم گل چه قابل مهربانم چشم هایم فرش راهت