چت روم

عجب روزگاریه دل ماله منه تو سینه ی منه اما واسه تو می تپه

هرگز در قلب کسی رو قفل نکن وقتی کلیدش رو نداری

به که گویم که تو منزلگه چشمان منی به که گویم که تو گرمای دستان منی گرچه پاییز نشد همدم و همسایه ی من به که گویم که تو باران زمستان منی

به شکرانه ی عشقت قدم تو دلت میذارم بلکه قلب بی پناهم آروم بگیره

آدما برای هم مثل یه کتابن وقتی به آخر میرسن میرن سراغ یکی دیگه یادمون باشه برای همه تند تند ورق نخوریم

قسم به شراب که رنگ خون است قسم به خون که رنگ قلبه قسم به قلب که جایگاه توست دوستت دارم

این سخن در آسمان باید نوشت با تو در دوزخ مدام بی تو هرگز در بهشت

اگرچه نازنینان را وفا نیست گلستانی چو باغ آشنا نیست اگر بر چرخ هفتم پا گذارم دلم یک لحظه از یادت جدا نیست

با اینکه سیم کارتمون اعتباریه ولی معرفتمون دائمیه

منم شبی به خاطره ها تبدیل میشوم خط میخورم و ز هستی تعطیل میشوم مرا به خاطره ها نه به خاطر بسپار

در بلور چشم من یاد تو بود در سکوتم شوق فریاد تو بود

آسمون هرچی که داره ماه و خورشید و ستاره وقتی چشماتو ببینه پیش چشات کم نمیاره

خاطرمان باشد شاید سالها بعد در گذر جاده ها بی تفاوت از کنار هم بگذریم و بگوییم آن غریبه چقدر شبیه خاطراتم بود

هرزگاهی دریا هوس میکنه به ساحل سری بزنه براش مهم نیست ساحل دستشو میگیره یا نه مهم اثبات وفاداری دریاست

در گلستان هیچ گل ندهد بوی تو را کنم هر دم آرزو که ببینم روی تو را
 

زندگی بافتن یک قالیست نه همان نقش و نگاری که خودت می خواهی نقشه را اوست که تعیین کرده تو در این بین فقط می بافی

یه گلدون پر از گل مال تو تو هم مال من دیدی بازم سرت کلاه رفت تو یه گلدون داری اما من یه دنیا گل دارم

روی جلدای کتابا روی صفحه های دفتر همینو فقط نوشتم هر کسی به جز خودت پر

با یاد رفیق است که دنیا زیباست با عشق رفیق است که دنیا برجاست فردا که ز دنیا رفتم این رفیق است که گوید خاک رفیقم اینجاست

آمدنت را یادم نیست بی صدا آمدی و بی آنکه بدانم بی اجازه ماندی

دانم و دانی که جانم عاقبت از آن توست پس نزن آتش به جانم چون که جانم جان توست

گر زنی آتش به جانم من بسوزم در رهت پس از آن هر ذره خاکسترم خواهان توست

نازی که ز لبخند گل یاس هویداست زیبایی عشق است که در چشم تو پیداست

اگه ما کنار هم باشیم خوشیم پس خوبه از هم دیگه جدا نشیم من کنار تو تو کنار من پس نگاه با هر غریبه قدغن
 

خواستم توی قلبت خونه کنم دیدم زمینش خیلی گرونه ما که فقیریم توی چشات چادر میزنیم

اگر روزی مقدر شد که با اشکت وضو سازم خدا داند که با چشمت هزاران قبله می سازم

گر تو را از ابلهی کردم رها بر من ببخش بر سر عشق نه بر مهر و وفا  بر من ببخش

سالها بگذشته از میلاد من کی یکی مردانه باشد یاد من منو یک تنهایی و یک شمع روشن خدایا نکند باد بیاید

چه می شد دستانم به دستانت گره می شد چه می شد آغوشم در آغوش خوش تو جا می شد چه می شد اشک هایم با لبخندت یکی می شد چه می شد بوسه هایم بر گونه های سرخت جاری می شد چه می شد گل هایی را که هدیه دادم در قلب تو سبد سبد عشق می شد

آنچنان رسم وفا مرد که ترسم روزی لیلی زنده شود یادی ز مجنون نکند